Πήγα στο μαγαζακι με τον γιο μου. Του είπα να διαλεξει ένα σνακ. Αυτός ήθελε δυο. Ζορίστηκε, δεν ήξερε τι ήθελε πιο πολυ. Κι εγώ να περιμενω προσπαθωντας να μην χάσω την υπομονή μου. Ξαφνικά μου λέει θα κάνω αμπεμπαμπλομ. Κι έτσι αποφάσισε. Γελασα. Πόση αλήθεια κρυβει η αθωότητα των παιδιων! Σκέφτηκα το αντίστοιχο σκηνικό με έναν ενήλικα. Αρχίζει να σκέφτεται. "Θα παρω αυτό που παιρνω παντα, το άλλο δεν το έχω δοκιμάσει μπορεί να μην μου αρέσει. Μπα όχι θα παρω αυτό με τις λιγότερες θερμίδες. Ο φίλος μου μου είπε ότι αυτό το σνακ είναι καλυτερο ή μήπως το άλλο;" Σκεψη... Τόση πολλη σκέψη. Φανταστείτε τωρα έναν ενήλικα που έχει να αντιμετωπίσει διλημματα που αφορουν σημαντικά θέματα της ζωής του. Αρχίζει να σκέφτεται πολυ, πνίγεται στο χάος των σκέψεων. Σκέφτεται αυτά που ήξερε, τα τραυματα του, τι του έχουν μάθει, τι του λένε, τι είναι σωστό και τι λάθος. Χάνεται στη απόγνωση.
Ένα έχω να πω. Σταματα να σκέφτεσαι. Η σκέψη ανήκει στο παρελθον. Πάρε το αυτοκίνητο σου, τη μηχανη σου, το ποδηλατο σου, τα ποδια σου και κάνε μια βόλτα σε μέρη που γουστάρεις. Πάρε μια βαθιά αναπνοή και κάνε ο, τι λαχτάρα η καρδιά σου. Ψάξε σ'ολα αυτά που βλέπεις γυρω σου τα ξεχασμένα παιδικα σου όνειρα. Δρασε. Μόνο μέσα από τη δράση βιώνουμε τη στιγμή, το παρον. Διδασκω παιδια, αλλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι αυτά με διδάσκουν πολλα περισσοτερα. Γιατί; Γιατί δεν σκέφτονται. Δρουν.
