
Δεν ψάχνω λιμάνι, γίνομαι ο ορίζοντάς μου.
Έλυσε τα σκοινιά από το λιμάνι της σιγουριάς,
και άφησε το μικρό της καράβι
να παραδοθεί σ’ έναν ήλιο που μιλούσε δίχως λέξεις.
Δεν φοβήθηκε τα κύματα.
Φοβόταν μόνο τις μέρες που δεν κυμάτιζε τίποτα μέσα της.
Κάθε αυγή, ο ουρανός της ψιθύριζε καινούργια χρώματα,
κι εκείνη τα μάζευε σαν κοχύλια
ένα για κάθε μέρα που δεν έμεινε ακίνητη.
Ίσως να μην έφτανε ποτέ κάπου.
Ίσως ο προορισμός να ήταν
το ίδιο το ταξίδι, το άγνωστο, η τόλμη.
Αλλά ήξερε κάτι πολύτιμο:
Όσο η καρδιά σου ξέρει να τραντάζεται…
δεν είσαι χαμένος.
© 2025 Lorrie Agapi – All rights reserved.
**My heart, my words. Please respect them.**
Dear reader,
These words you are reading right now, whether it's a poem, a short story, or a thought is a piece of my soul. I write with passion, each word flowing from my heart, deeply connected to me. My writings are not just words; they are alive, carrying my emotions and essence within them. are not just words they are alive, carrying my emotions and essence within them.
If you plan to take them without my permission, know this: you are also taking a piece of my soul. And with every stolen word, I will always be present within the lines you use.
So be mindful… You never know what lies hidden between the lines, for words hold a power that goes far beyond the visible.💫
Έλυσε τα σκοινιά από το λιμάνι της σιγουριάς,
και άφησε το μικρό της καράβι
να παραδοθεί σ’ έναν ήλιο που μιλούσε δίχως λέξεις.
Δεν φοβήθηκε τα κύματα.
Φοβόταν μόνο τις μέρες που δεν κυμάτιζε τίποτα μέσα της.
Κάθε αυγή, ο ουρανός της ψιθύριζε καινούργια χρώματα,
κι εκείνη τα μάζευε σαν κοχύλια
ένα για κάθε μέρα που δεν έμεινε ακίνητη.
Ίσως να μην έφτανε ποτέ κάπου.
Ίσως ο προορισμός να ήταν
το ίδιο το ταξίδι, το άγνωστο, η τόλμη.
Αλλά ήξερε κάτι πολύτιμο:
Όσο η καρδιά σου ξέρει να τραντάζεται…
δεν είσαι χαμένος.