Σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε με ένα όμορφο παραμύθι. Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, μου χτύπησε την πόρτα και σήμερα. Οι λόγοι πολλοί για τη δεδομένη στιγμή που δε θέλω να αναφέρω. Πριν λίγο ξέσπασα σε κλάματα ακούγοντας τραγούδια που με αγγίζουν ιδιαίτερα. Τώρα που σας γράφω βιώνω τη θλίψη.
Όσοι με γνωρίζουν από παλιά, γνωρίζουν τη Βασούλα μου.
Έχασα την αδερφή μου πριν 4 χρόνια και αμέσως μετά την αγαπημένη μου γιαγιά που με μεγάλωσε. Πριν 2 χρόνια χώρισα με τον σύζυγο μου, μια σχέση 17 ετών. Στο καπάκι ανακαλύπτω πως πάσχω από μια ασθένεια, η οποία δεν θεραπεύεται, αλλά με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή που θα παίρνω για το υπόλοιπο της ζωής μου θα καταφέρω να ζω όπως θέλω…σχεδόν.
Η πάθηση μου με ανάγκασε να αποχωριστώ προσωρινά τον γιο μου, ο οποίος είναι τώρα σε μια άλλη πόλη με τον πατέρα του. Αν ο γιος μου επιλέξει να μείνει για πάντα με τον πατέρα του θα το σεβαστώ. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει η πιθανότητα να τον βλέπω μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια.
Σήμερα είναι μια από τις πολλές φορές που οφείλω να σεβαστώ και να δώσω χώρο στη θλίψη μου. Σήμερα είναι μια μέρα που τα δάκρυα κυλούν ανεξέλεγκτα στο πρόσωπο μου. Μια μέρα που λύγισα. Μια μέρα που η μοναξιά μου φαίνεται πιο σκληρή απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Μια μέρα που η θλίψη θα μετουσιωθεί σε τραγούδι, σε λέξεις. Μια μέρα που συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά πως είμαι άνθρωπος κι όχι μηχάνημα. Ευτυχώς!
.........................................................................................................
Σήμερα νιώθω σαν σπασμένο καράβι.
Αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι σε όσους βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν τη θλίψη και τη μοναξιά.
www.youtube.com/watch?v=K4zzOTjNAgk
Σπασμένο καράβι να `μαι πέρα βαθιά
έτσι να `μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι
Να `ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω
Να `ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να `ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά
να κοιτάνε
Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι
Έτσι να `μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να `μαι
σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι
.........................................................................................................
Σήμερα ο γιος μου, μου λείπει τρομερά.
Αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι στους γονείς που αναγκάστηκαν να αποχωριστούν τα παιδιά τους, είτε σε άλλη πόλη, είτε σε άλλη χώρα, είτε σε άλλους κόσμους.
΄
www.youtube.com/watch?v=CaW79CcoZTs
Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
τα τρένα που `ναι στο σταθμό πού πάνε.
Αδύνατος μου γράφει ο Στελάκης
έχει ανάγκη θάλασσας ο Τάκης
αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα
θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα.
Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
Αγόρασα λαχείο στ’ όνομά τους
αχ να κερδίσω να σταθώ σιμά τους
Αφιερώνω τα παρακάτω κείμενα σε αυτούς που δεν έπαψαν να αισθάνονται, που τολμούν να εκφράζουν τον εαυτό τους όπως είναι. Ένα πανέμορφο, μοναδικό χάος.
www.flickr.com/photos/31791237@N02/40631132760/in/album-7...
www.flickr.com/photos/31791237@N02/41536468205/in/album-7...
