Walce stosowane w walcarkach pielgrzymowych należą do najciekawszych geometrycznie walców stosowanych w procesach obróbki plastycznej. O ile w przypadku np. walcowni wyrobów płaskich walce mają po prostu kształt walców to w przypadku walców pielgrzymowych sytuacja staje się bardziej skomplikowana za sprawą ich zmieniającego się wykroju, który spełnia ściśle określone zadania i wymaga dużej precyzji obróbki. Rysunki 1a/2a/3a przedstawiają walce pielgrzymowe wraz z walcowaną rurą i trzpieniem od czoła. Przedstawienie istoty procesu walcowania pielgrzymowego nie jest zadaniem łatwym. Postanowiłem go zobrazować za pomocą 3 rysunków 1b/2b/3b – każdy odpowiada jednej z trzech faz walcowania podczas jednego obrotu walców. Rysunek 1b przedstawia fazę gniotu nazywaną także fazą skucia (w istocie jest to metoda kuto-walcowana). Tuleja jest wtedy dosuwana do walców, których obrót skutkuje odkształceniem tulei (zmniejszenie średnicy zewnętrznej i wewnętrznej warunkowane średnicą trzpienia). Kolejna, druga faza, przedstawiona na rysunku 2b, skupia się na wyrównywaniu grubości ścianek wykonywanej rury. Odpowiada za nią tak zwana część wygładzająca walca. Dalszy obrót walców pielgrzymowych przedstawiony na rysunku 3b skutkuje odrzutem oraz zwolnieniem rury i jej ponownym dosunięciem równym zrealizowanemu zgniotowi czyli o odległość pozwalająca na ponowne zrealizowanie 3-etapowego cyklu. Dosunięcie wiąże się z jednoczesnym obrotem o około 90°. Realizacja trzeciej fazy jest możliwa dzięki części luzującej walca. Technologia walcowania pielgrzymowego z racji konieczności przymocowania końca tulei poprzez trzpień do aparatu nie pozwalają na jej odwalcowanie do samego końca. Końcówka walcowanej tulei czyli tzw. pięta posiada zatem wejściowe wymiary. Zakończenie walcowania danej tulei wiąże się z koniecznością uniesienia górnego walca właśnie z racji pięty, której średnica jest większa niż kaliber ustalany przez walce w pozycji do walcowania.
